Château de la Rolandière, in de Loirevallei, heeft een rijke en fascinerende geschiedenis die meerdere eeuwen teruggaat.
De vroegste sporen van Château de la Rolandière dateren uit de Middeleeuwen, toen het een eenvoudig middeleeuws fort was ter verdediging van het omringende land. In de loop der tijd is het kasteel uitgebreid en getransformeerd, wat de architectonische ontwikkelingen en smaken van verschillende tijdperken weerspiegelt.
De familie de Sassay, van adellijke afkomst, verwierf het Rolandière landgoed in de 17e eeuw, toen het kasteel een aantal transformaties onderging om een prestigieuze residentie te worden. De Sassays, bekend om hun invloed en betrokkenheid bij de zaken van de regio, hebben hun stempel gedrukt op de geschiedenis van het landgoed door hun aanwezigheid en hun bijdrage aan de ontwikkeling ervan.
Onder hun leiding werd La Rolandière een ontmoetingsplaats voor de plaatselijke adel, waar weelderige feesten en sociale evenementen aan de orde van de dag waren. De tuinen werden heraangelegd in Franse stijl, wat bijdraagt aan de schoonheid en elegantie van het pand.
Aan het begin van de 19e eeuw kocht de familie Wolf, oorspronkelijk uit de Elzas, Château de la Rolandière, gelegen in de Loirevallei in Frankrijk. De familie Wolf waren welvarende industriëlen die betrokken waren bij de textielhandel en -productie. Toen ze het kasteel kochten, wilden ze er hun hoofdverblijf van maken en er een bloeiend landbouwdomein van maken.
Onder leiding van de familie Wolf werd het kasteel gerestaureerd en omgetoverd tot een weelderige residentie die hun smaak voor elegantie en verfijning weerspiegelt. De tuinen zijn opnieuw aangelegd in Franse stijl, wat het pand nog mooier maakt.
Edmond Wolff was burgemeester van Trogues in de 19e eeuw en directeur van de medische school van Tours. Hij trouwde met de dochter van Mathurin Martin, notaris en burgemeester van Ste Maure de Touraine.
Ze kregen een zoon, Jean Wolff, op de leeftijd van 27 jaar voor zijn vader en 22 jaar voor zijn moeder. Toen hij twee jaar oud was, stierven zijn beide ouders aan tuberculose. Hij werd opgevoed door zijn grootmoeder van moederskant in Châtellerault. Na zijn studie aan het seminarie werd hij priester in 1928. Hij werd in 1931 naar Madagaskar gestuurd en werd na de Tweede Wereldoorlog aartsbisschop van Diégo-Suarez. Hij stierf in 1990 in de regio waar hij voor zijn pensioen naar terugkeerde.
In de jaren 1970 werd het landgoed gekocht door het Syndicat Général des Personnels Non Enseignants de l’Education Nationale, die er een camping en vakantiecentrum voor hun leden van maakten.
Daarna, in 2002, werd het gekocht door privé-eigenaren die er een toeristische activiteit ontwikkelden.
Eind 2023 willen Fabienne en Philippe Marmin de geschiedenis van dit domein voortzetten door het te respecteren en zijn historisch erfgoed te bestendigen. We willen het delen met hedendaagse reizigers, zodat zij kunnen genieten van al zijn charme, rust en authenticiteit.
